Het lege kamertje is al een tijdje een klein schreeuwertje aan het worden. In mijn hoofd hoor ik het geschreeuw al dagen lang aan. Het wordt steeds luider en intenser! Ik kan het steeds minder goed negeren.
"Joehoe waarom zie je mij niet? Doe mijn deur eens open?" "Tel ik niet mee met de rest van het huis?" "Wordt het niet tijd dat je iets met me gaat doen?" “Je durft het niet hè, bangerik.” “Ik wil AANDACHT!!!”
En dan komt zo'n eerste dag van het nieuwe jaar en ga ik toch maar stiekem eens kijken, wel voorzichtig om het hoekje. Ik ben namelijk best een beetje bang wat ik zal aantreffen.
Want dat "Leeg" dat is zo in m'n hoofd, net als de aandacht die het kamertje van mij probeert te trekken.
Gelukkig de deur gaat gewoon open, dus geen obstakels, ik gluur even om het hoekje…….mijn blik valt op een stapel dozen, en rechts ook nog een paar vuilniszakken……de twee dozen van m’n moeder zie ik ook opeens staan, m’n moeder? M’n gedachten gaan naar haar, tjee is het al zolang geleden dat ze is overleden? Ik schrik van m’n gedachte en doe snel de deur weer dicht. Even haal ik diep adem en hoor het kamertje een beetje grinniken, “zie je wel, je durft niet. Maar ik blijf schreeuwen hoor, net zolang tot je mij de aandacht geeft die ik verdien.”
De derde dag in het nieuwe jaar, ik heb meerdere keren gedacht aan dat kamertje die maar blijft roepen om aandacht. Ik heb nog een paar dagen vrij en tijd dus om aandacht te geven aan zijn geschreeuw. Waar ben ik toch zo bang voor? Ik kan niks bedenken en besluit dat ik nu ga doorpakken en het kamertje de aandacht ga geven die het al jaren verdient.
Ik gooi de deur open en roep hardop, HIER BEN IK! Vandaag krijg je al mijn aandacht. Ik lach om mezelf en mijn gekke gedoe. Als iemand me nu hier zo ziet staan…..Niet aan denken, het zijn maar mijn eigen gedachten. Ik pak de eerste doos en met enige terughoudendheid maak ik hem open. Oooh het zijn die spulletjes die ik vorig jaar naar de kringloop wilde brengen, NEE, spreek ik mezelf toe, je gaat niet weer kijken wat het is, NU ga je het echt wegdoen. Ik zet de doos alvast bij de voordeur en loop snel terug naar het kamertje, de volgende doos.
Na twee uurtjes ga ik even pauzeren met een kop koffie, ik kijk nog eens om mij heen in het kamertje, het begint al leger te worden. Of is dit maar een gedachte? Nee, het is echt zo! Het kamertje wordt rustiger, schreeuwt niet meer zo…….
Ik neem nog twee dozen door en besluit dat ik dan eerst naar de kringloopwinkel ga!
Inmiddels twee dagen later, ik heb het kamertje helemaal leeg kunnen krijgen, de dozen die weg mochten zijn ook echt weg. En m’n moeders spulletjes zijn ook eindelijk uitgezocht en hebben hun plek. Ik doe nu de deur open, zonder angst, met liefde kijk ik naar mijn kamertje dat ik jaren heb verwaarloosd. Het is blij, ik voel het. “Dank je wel dat je me aandacht hebt gegeven, ik voel me stukken beter.” Ik glimlach, en zeg tegen het kamertje, morgen krijg je een nieuwe kleur!
Ben je geïnspireerd maar heb je toch een steuntje in de rug nodig? Ik om ook jouw kamertje weer de aandacht te geven die het verdient.
